Vandaag is het Valentijn, de dag van de liefde. En ondanks dat we dat eigenlijk maar zoetsappig geneuzel vinden en er dus ook niet aan doen, leek het me voor vandaag het moment om een mooie brief te schrijven aan Martin, mijn man, de vader van mijn kind. Zo soms is een terugblik niet erg en even stil te staan bij de dingen die er toe doen. Aannemen dat het maar zo is, dat het samen zijn maar standaard is, dat wil ik niet doen. Het uitspreken doen we niet dagelijks, want het leven gaat en draait maar door. Vandaag wil ik er wel even bij stil staan.


"Martin,

Al jaren geleden leerden wij elkaar kennen. Of eigenlijk, zagen we elkaar pas echt. Achteraf gezien hebben we al foto's van elkaar gehad, half ergens tussen, hebben we elkaar eerder gezien op feestjes. Dat is toch zeker wel al 13 jaar geleden. Zo'n 9 jaar geleden leerden we elkaar pas echt kennen. Ik kwam stage lopen bij de Tavenu, jij liep daar al jaren rond als vrijwilliger. Ik wilde serieus bezig zijn met mijn stage en zo gingen we ieders onze weg. Ik bleef hangen uiteindelijk bij de Tavenu als vrijwilliger en we kregen een gezellig vriendengroepje, ik kwam mede daarom ook zelfs nog op je verjaardag. Nadat ik daar minder kwam verwaterde de boel. Ik had geen tijd meer om erheen te gaan, mijn stage was klaar en ik kreeg het druk met nieuwe stages en werk.

Foto uit mijn archief, uit 2009 met carnaval bij de Tavenu

Een aantal jaar terug zocht jij weer contact. Of ik een keer op de koffie kwam.. Of nou ja, of ik op de koffie kwam op zondagmiddag om 13 uur, dezelfde dag dus dat je appte. Het was alweer een tijd terug dat ik je had gezien en weer een keer bijkletsen leek me gezellig. En dus kwam ik op de koffie. De maanden erna spraken we steeds vaker af en langzaam maar zeker zagen we elkaar volledige weekenden en heel wat avonden. Die zomer gingen we op vakantie en daarna besloten we dat ik zou blijven wonen. Vanaf toen ging het vlug, maar ach, we waren geen 16 meer, kenden elkaar eigenlijk al jaren. Het jaar erop kochten we een huis, bleek ik zwanger, trouwden we, verbouwden we het huis en beviel ik van onze zoon. Je ging aan de slag met het huis, ondanks dat je nog nooit echt zo had verbouwd. Maar je deed het, met hulp van onze beide ouders. Al doende leert men, toch? Jij wilde dat leren en zo maakten we dit huis ons thuis. Ondertussen klus je nog steeds af en aan in huis. We veranderden de kamer voor Dani, deden wat kleine projecten en je hielp enthousiast mee met mijn vader om een nieuwe schuur te bouwen en mijn atelier te realiseren.

En dat atelier, dat kwam omdat we zo gek waren dat ik wel van mijn hobby wat werk ging maken. Mensen waren enthousiast over de dingen die ik maakte en jij wilde wel eens een website bouwen. Dat groeide explosief en ik ging dat zelfs fulltime doen. Je liet me dat ook doen en stond me bij waar nodig. Je gaf me tips, hielp me op weg en liet me vooral veel doen. Jij geloofde in mij dat ik dat kon. En ook 3 jaar lang heb ik dat gedaan. Zonder jou had ik het waarschijnlijk nooit gedaan of had ik wellicht nu nog wat aan liggen rommelen op een slaapkamer. Al die tijd stond jij vol achter me, wat ik ook deed en welke keuzes ik ook maakte, jij was daar om mij op te vangen en aan te moedigen.

Een van onze trouwfoto's, augustus 2013

Ook voor Dani stond je er. Ondanks de turbulente start met Dani, die maar liefst 10 maanden een enorme huilbaby was en eigenlijk nog steeds pittig blijft, help je mee waar je kan. Je bleef nuchter op de momenten dat mijn hormonen de overhand namen, je staat 's nachts op wanneer hij huilt (eigenlijk meer omdat ik er gewoon niet meer wakker van word) en samen staan we sterk in onze opvoeding. Samen op een lijn. Voor Dani ben je zijn grote held. Papa is de beste, papa kan alles en anders kan papa het wel beter. En als hij iets doet, dan zie ik gewoon weer hoe trots je op hem bent. Op de kleine man die stiekem ook erg veel van jouw karakter heeft. En ondanks dat hij het ons soms heel pittig maakt, ben jij er hoe dan ook om de opvoeding mee te doen, de pittige tijden draaglijker te maken en hem over te nemen wanneer ik er echt even doorheen zit.

Vaderdag 2016, met de matching t-shirts die ik maakte voor jullie

Afgelopen jaar besloot ik weer wat te doen. Ik ging wel eens even afvallen, ondanks dat het mij niet lukte. De frustratie met tijden, toen ik dacht dat het niet lukte, toen ik dacht dat ik bleef hangen ergens terwijl ik vond dat ik er nog niet was, jij stond daar weer. Achter mij, naast mij, om me, zoals je altijd doet, lekker nuchter te wijzen op de dingen waar het om gaat. Je laat me mijn gang gaan en stuurt me bij wanneer het nodig is. Wat ik ook doe, vaak zie ik gewoon dat je trots bent op wat ik doe. Zelfs al verpruts ik het voor mijn gevoel. Samen genieten we van het leven, van de kleine dingen die er toe doen en nemen we de tijd voor elkaar. Want dat is belangrijk. Je doet je best voor ons gezin, bent trots op wat wij doen en wij zijn trots op jou.

Liefs, Alissa"